Από την Πέγκυ Μαντοπούλου - 1ο Γυμνάσιο Συκεών
Μαμά! Μία λέξη τόσο μικρή αλλά και τόσο πολύπλοκη. Μία λέξη απλή και
καθημερινή, όμως παράλληλα, πολύ ιδιαίτερη. Μία λέξη με τόσες
παρόμοιες…μάνα, μανούλα, μητέρα, μαμάκα….Πώς όμως θα μπορούσαμε να
χαρακτηρίσουμε αυτά τα πλάσματα;
Όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας
θέλουν τη μαμά τους. Από...
το βρέφος που μόλις άνοιξε τα μάτια του μέχρι
τον ηλικιωμένο άνθρωπο που είναι ανήμπορος να σηκωθεί από το κρεβάτι.
Όμως, είναι πολύ περίεργη τελικά η σχέση μας με τις μαμάδες. Ένας απλός
άνθρωπος όταν βρίσκεται στην ηλικία των 1-12 περίπου χρόνων θεωρεί
απαραίτητη τη μητέρα του και δεν την αποχωρίζεται εύκολα. Έπειτα, στην
ηλικία των 13-17 αρχίζουν συνήθως οι εντάσεις των σχέσεων (λόγω της
εφηβείας). Ύστερα, από τα 18-25 είναι που λες ‘’άντε να φύγω από το
σπίτι να ησυχάσω’’. Στην ηλικία των 26-40 αρχίζεις τα ‘’θέλω να γυρίσω
πίσω στη μαμά μου’’, από τα 40-50 φοβάσαι μην την χάσεις και εύχεσαι να
συνεχίσεις να την έχεις. Και τέλος, από τα 50 και πάνω είναι που λες
‘’μακάρι να είχα εδώ τη μαμά μου!’’ Τελικά όμως γιατί μαζί δεν κάνουμε
και χώρια δεν μπορούμε;
Η σχέση που έχει το παιδί με την μητέρα
είναι (συνήθως) τελείως διαφορετική από αυτή με τον πατέρα. Ίσως φταίει
το γεγονός ότι οι μαμάδες είναι ιδιαίτερα υπερπροστατευτικές και συχνά
υπερβολικές θα έλεγα, απέναντι σε πολλά θέματα. Ακόμα και το πιο απλό
πράγμα το κάνουν θέμα. Όπως για παράδειγμα το τι παπούτσια θα βάλεις
όταν θα βγεις έξω. Μπορεί εσύ να έχεις αποφασίσει να βάλεις αθλητικά,
αλλά άπαξ και σου πει να βάλεις σταράκια ή βάρκες ή τέλος πάντων
οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που διάλεξες, θα πρέπει να το κάνεις γιατί
μετά αρχίζει η μουρμούρα ‘’και βέβαια, εγώ να μην πω τη γνώμη μου, λες
και θα πάθεις τίποτα αν ακούσεις μια φορά και την μανούλα…λες και εγώ
θέλω τα κακό σου, κλπ.’’
Επίσης, τις χαρακτήρισα υπερβολικές. Ο
χαρακτηρισμός αυτός, δεν βγήκε έτσι άσχετα και χωρίς λογική. Δεν είναι
τυχαίο που σε μία έρευνα με θέμα ‘’Γιατί οι έφηβοι φοράνε ζακέτα όταν
βγαίνουν έξω’’, το 80% απάντησε ‘’γιατί κρυώνει η μαμά μου!’’
Συχνά, βλέπω μεγάλους καλλιτέχνες, να
ζωγραφίζουν μαμάδες και να τις απεικονίζουν ως απλές γυναίκες. Θεωρώ πως
αυτό είναι λάθος! Αν μου ζητούσαν να ζωγραφίσω το πρότυπο της μητέρας
θα το έφτιαχνα τελείως διαφορετικό. Σε κάποιους μπορεί να φανεί λίγο
υπερβολική η σκέψη, όμως δεν νομίζω πως είναι. Θα ζωγράφιζα ένα ρομπότ.
Δεν είναι τυχαίο αυτό το σκεπτικό. Παρομοιάζω τη μητέρα με ρομπότ γιατί
έχουν πολλά κοινά. Καταρχάς, οι μητέρες σήμερα είναι πάρα πολύ
απασχολημένες. Είναι εργαζόμενες, φροντίζουν για τις δουλειές του
σπιτιού (μαγείρεμα, σκούπισμα, καθάρισμα…και ξανά από την αρχή), είναι
υπεύθυνες (κυρίως αυτές) για την ανατροφή των παιδιών κλπ. Απορώ
πραγματικά πώς προλαβαίνουν να τα κάνουν όλα αυτά. Εγώ και μόνο που τα
είπα κουράστηκα. Άσε που έτσι και λείψουν μία μέρα από το σπίτι
αποδιοργανωνόμαστε.
Από προσωπική εμπειρία μπορώ να πω, ότι
εντάσεις υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες, κυρίως μεταξύ κόρης και μητέρας από
ότι μεταξύ γιου και μητέρας. Αυτό πάλι, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Πώς
γίνεται ενώ υπάρχουν πολλές εντάσεις μεταξύ μας, στη κάθε αναποδιά το
πρώτο άτομο που θέλεις δίπλα σου να είναι η μαμά σου;
Τόσες απορίες και άλλα τόσα αναπάντητα
ερωτήματα. Όταν τα συζητάω με την μητέρα μου, η μόνη απάντηση που παίρνω
είναι ‘’όταν θα γίνεις μαμά θα καταλάβεις και θα με καταλάβεις’’. Αυτή η
απάντηση με μπερδεύει ακόμα περισσότερο. Επίσης, λένε ότι γινόμαστε
χειρότερες από τις μαμάδες μας. Αυτό πάλι, δεν ξέρω αν είναι καλό ή
κακό.
Τελικά, πάλι τις ίδιες σκέψεις έκανα,
πάλι τις ίδιες ερωτήσεις έθεσα, όμως απαντήσεις δεν μπόρεσα να δώσω πάνω
σε αυτό το θέμα. Άραγε, υπάρχει κανείς που να ξέρει να μου πει γιατί
είναι τόσο "περίεργα και ταυτόχρονα υπέροχα" πλάσματα οι μαμάδες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου